ΠΕΡΙΛΗΨΗ:
Η παρακάτω εργασία παρουσιάστηκε στα πλαίσια του 11ου Συνεδρίου Management Υπηρεσιών Υγείας & Κοινωνικής Φροντίδας, που πραγματοποιήθηκε από τις 22-25 Οκτωβρίου 2009, στη Γεωργιούπολη Χανίων. Στόχος της παρουσίασης, ήταν η ενημέρωση αναφορικά με τα σύγχρονα, τεχνολογικά προηγμένα αναπηρικά αυτοκίνητα και το ρόλο που μπορούν να παίξουν, στην επαγγελματική ένταξη των ατόμων με κινητικά προβλήματα, στη χώρα μας. Η εργασία αυτή, έχει σκοπό να κινητοποιήσει τη νέα κυβέρνηση ώστε να μελετήσει το ζήτημα της κάλυψης του κόστους αγοράς αναπηρικών αυτοκινήτων, σε μια πιο ορθή και σύγχρονη βάση και να προχωρήσει σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου για την αγορά αναπηρικού αυτοκινήτου, ούτως ώστε περισσότεροι Έλληνες με σοβαρές αναπηρίες να μπορούν να τα αποκτήσουν και κατά συνέπεια να μπορέσουν να εργαστούν και να ζήσουν τη ζωή τους με τρόπο αξιοπρεπή και αυτόνομο.
ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ & ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ:
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ο.Α.Ε.Δ. που κοινοποίησε σε σχετική έκθεση προς τη Βουλή των Ελλήνων, η Διακομματική Επιτροπή «για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία», το 2007- το ποσοστό αποκλεισμού των αναπήρων πολιτών από την αγορά εργασίας στην Ελλάδα, ανέρχεται στο 80% ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 15, κυμαίνεται, κατά μέσο όρο στο 50%.
Με βάση την παραπάνω έκθεση, ως κύριες αιτίες που οδηγούν σε αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία από την αγορά εργασίας, αναφέρονται:
Η κοινωνική προκατάληψη,
η έλλειψη ολοκληρωμένου κεντρικού σχεδιασμού από πλευράς Πολιτείας,
η έλλειψη υποστηρικτικών δομών,
η διοικητική γραφειοκρατία και
η έλλειψη υποδομών πρόσβασης των αναπήρων πολιτών σε κτίρια και μέσα μαζικής μεταφοράς.
ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ & ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ:
Οι πολίτες με κινητικές αναπηρίες στην Ελλάδα, συναντούν σοβαρά προβλήματα όταν πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς καθώς αυτά δεν είναι προσβάσιμα για εκείνους. Με εξαίρεση τις σύγχρονες εγκαταστάσεις του μετρό και του τραμ στην Αθήνα -που αποτελούν κατασκευές των τελευταίων ετών -όλα τα υπόλοιπα μέσα μαζικών μεταφορών, απαγορεύουν την είσοδο επιβατών με βαριά κινητικά προβλήματα, υποβαθμίζοντας έτσι σημαντικά την ποιότητα ζωή τους και μηδενίζοντας την πιθανότητα να εργαστούν, εάν το αποφασίσουν. Σε επίπεδο επαρχίας, τα προβλήματα είναι ακόμα πιο έντονα συγκριτικά με τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα.
Ενδεικτικά, στο νομό Ηρακλείου όπου διαμένω, με έγγραφο της Διεύθυνσης Μεταφορών και Επικοινωνιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου, πιστοποιείται ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένα λεωφορείο στο αστικό Κ.Τ.Ε.Λ. ή στο υπεραστικό Κ.Τ.Ε.Λ. Ηρακλείου -Λασιθίου, που να πληροί τις προδιαγραφές για τη μεταφορά ατόμων με κινητικά προβλήματα (ΑΜΕΑ). Με αντίστοιχο έγγραφο του Νομαρχιακού Σωματείου Ατόμων με Αναπηρίες Νομού Ηρακλείου, αναφέρεται ότι το μοναδικό εν λειτουργία σε όλη την Κρήτη, ειδικά διασκευασμένο ταξί για την εξυπηρέτηση ατόμων με βαριά κινητικά προβλήματα (του οποίου και διαθέτει τα αποκλειστικά δικαιώματα διαχείρισης), αδυνατεί να καλύψει τις επιβατικές ανάγκες όλου του νομού.
Διασαφηνίζεται ότι το σωματείο κατά προτεραιότητα εξυπηρετεί τις ανάγκες μετακίνησης των μαθητών με κινητικά προβλήματα από και προς το σχολείο τους και ότι οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι εξυπηρετούνται μετά από ραντεβού, στο υπόλοιπο της βάρδιας (ωράρια λειτουργίας: Δευτέρα –Παρασκευή από 7:00- 15:00 ). Συνεπώς, η κάλυψη του ενδιαφερόμενου κοινού είναι εξαιρετικά περιορισμένη, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα άτομα με αναπηρία που θέλουν να εξυπηρετηθούν περιστασιακά, πολύ δε περισσότερο σε καθημερινή βάση, προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν με συνέπεια στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις.
ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ & ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ:
Ένα μεγάλο κομμάτι του γενικού πληθυσμού δεν γνωρίζει ότι τα άτομα με κινητικές αναπηρίες είναι ικανά να οδηγήσουν αυτοκίνητα όπως και οι αρτιμελείς πολίτες, εφόσον τα συμβατικά αυτοκίνητα που απευθύνονται στο ευρύ καταναλωτικό κοινό, υποστούν μια σειρά από τροποποιήσεις, ικανές να προσαρμόσουν με ασφάλεια και άνεση, την εμπειρία της οδήγησης, στις κινητικές ικανότητες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αναπηρίας του εκάστοτε ενδιαφερόμενου οδηγού.
Οι εξελιγμένες τεχνολογίες που υπάρχουν σήμερα στη διάθεση των οδηγών με αναπηρία διεθνώς, προσφέρουν μια τεράστια γκάμα από επιλογές και λύσεις, ικανές να καλύψουν τις ανάγκες ακόμα και πολύ εκτεταμένων τύπων αναπηρίας, όπως η παραπληγία και η τετραπληγία. Οι συγκεκριμένες τεχνολογίες λύνουν προβλήματα που σχετίζονται με διάφορα στάδια της διαδικασίας όπως π.χ. η επιβίβαση των ατόμων με αναπηρία στο όχημα, η μεταφορά του αναπηρικού αμαξιδίου ή άλλων αναπηρικών βοηθημάτων σε αυτό, η οδήγηση και είναι δυνατό να παρέχουν αυτονομία έως και 100 % στον χρήστη του αυτοκινήτου.
Ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας στην απόκτηση ενός τέτοιου αυτοκινήτου από έναν ενδιαφερόμενο αγοραστή είναι το αυξημένο κόστος των διασκευών που αυτό φέρει και το οποίο σε περιπτώσεις σοβαρών μορφών αναπηρίας που ζητείται πλήρης αυτονομία, μπορεί να ξεπερνά ακόμα και τα 80.000 ευρώ, ποσό απλησίαστο για τις οικονομικές δυνατότητες οποιουδήποτε μέσου πολίτη, πολύ δε περισσότερο ενός πολίτη με αναπηρία. Για το λόγο αυτό καλείται να παρέμβει και να στηρίξει στον τομέα αυτό η Πολιτεία, μέσα από πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ:
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:
Στη Μεγάλη Βρετανία το πρόβλημα της κάλυψης του κόστους των αναπηρικών αυτοκινήτων, έχει αντιμετωπιστεί μέσα από τη σύσταση και λειτουργία μιας ανεξάρτητης -και στενά συνεργαζόμενης με τις εκάστοτε κυβερνήσεις -αρχής, που ονομάζεται MOTABILITY. Η αρχή αυτή έχει επιμεληθεί ένα ειδικό πρόγραμμα διάθεσης αναπηρικών αυτοκινήτων στους δικαιούχους, μέσω μιας πολύ καλά μελετημένης διαδικασίας leasing. Τα αυτοκίνητα που παρέχονται με τον τρόπο αυτό στους δικαιούχους ενδέχεται να είναι συμβατικά ή διασκευασμένα και ο δικαιούχος μπορεί να επιλέξει αν θα τα χρησιμοποιήσει ως οδηγός ή συνοδηγός, ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες και τον δικό του τρόπο ζωής. Στη Μεγάλη Βρετανία, το να εργάζεται ο δικαιούχος δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή του σε αυτό το πρόγραμμα.
Μοναδική προϋπόθεση για τη συμμετοχή ενός πολίτη με αναπηρία στο πρόγραμμα του MOTABILITY, είναι να λαμβάνει από το κράτος ένα από τα δυο παρακάτω ειδικά επιδόματα αναπηρίας, το “Higher Rate Mobility Component of the Disability Living Allowance” (- HRMC of DLA : για ανάπηρους ειρήνης) ή το “War Pensioners’ Mobility Supplement” (- WPMS : για ανάπηρους πολέμου) που έχουν θεσπιστεί από το κράτος για την κάλυψη του αυξημένου κόστους μετακίνησης κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Πληροφοριακά, το κάθε ένα από αυτά τα δυο επιδόματα βρίσκεται σε απόλυτη θεσμική αντιστοίχηση με το «Επίδομα Κίνησης» που λαμβάνουν οι Έλληνες με παραπληγία και τετραπληγία, από τις Διευθύνσεις Πρόνοιας της χώρας μας. Η λήψη των συγκεκριμένων επιδομάτων από τον αιτούντα, αποτελεί επαρκές πειστήριο για την ύπαρξη και το βαθμό της αναπηρία του και αυτός δεν υποβάλλεται σε περαιτέρώ σχετική διερεύνηση ή ιατρικές εξετάσεις.
Ο δικαιούχος που συμμετέχει στο πρόγραμμα αυτό, έχει το δικαίωμα να ανταλλάξει το «εκεί επίδομα κίνησης» (HRMC of DLA ή WPMS) με ένα συμβόλαιο περιορισμένου χρόνου 3-5 ετών, το οποίο παρέχει στον ίδιο, δωρεάν αναπηρικό αυτοκίνητο, προσαρμοσμένο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αναπηρίας του και μαζί με αυτό, δωρεάν ασφάλιση του αυτοκινήτου, δωρεάν σέρβις, ελαστικά και επισκευή σε περίπτωση βλάβης για όσον καιρό ισχύει η σύμβαση. Μετά τη λήξη της σύμβασης, ο δικαιούχος είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει το αυτοκίνητο στο φορέα, του οποίου περιουσιακό στοιχείο αποτελεί εξαρχής. Στη συνέχεια, ο δικαιούχος μπορεί να ανανεώσει τη σύμβαση, λαμβάνοντας ένα νέο όχημα με τους ίδιους όρους ή αν προτιμά, μπορεί να ξεκινήσει και πάλι να εισπράττει το «επίδομα κίνησης» που δικαιούται με βάσει το νόμο.
Με λίγα λόγια, ο δικαιούχος ενοικιάζει από το κράτος το αυτοκίνητο που χρειάζεται και κάθε μήνα πληρώνει σαν ενοίκιο στον φορέα υλοποίησης του προγράμματος, ένα συμβολικό ποσό που ισούται με το εκεί «επίδομα κίνησης». Τα δε αυτοκίνητα που επιστρέφουν μετά τη λήξη της σύμβασης στο φορέα, διοχετεύονται και πάλι στην αγορά ως μεταχειρισμένα 3– 5ετίας, με ή χωρίς τον αναπηρικό εξοπλισμό, τακτική που αποδίδει στο φορέα μέρος των χρημάτων που δαπανήθηκαν αρχικά για την απόκτησή τους. Σε αυτήν την περίπτωση, ο φορέας απαλλάσσεται πλέον από οποιαδήποτε ευθύνη συντήρησης ή επισκευής του αυτοκινήτου, καθώς γίνεται μεταβίβαση του τίτλου ιδιοκτησίας του οχήματος, από το φορέα MOTABILITY, σε ιδιώτες.
ΔΙΟΙΚΗΣΗ:
Από άποψη διοικητικής διάρθρωσης του παραπάνω συστήματος, ο ανεξάρτητος φορέας MOTABILITY, τυπικά υπάγεται απευθείας στη Βασίλισσα και αποτελεί το ανώτατο διοικητικό συμβούλιο που έχει τη γενική εποπτεία του προγράμματος. Είναι υπεύθυνος για την ομαλή λειτουργία του βασικού οργάνου υλοποίησης του προγράμματος, που καλείται: MOTABILITY Scheme. Η οικονομική διαχείριση του προγράμματος έχει ανατεθεί σε τρίτο παράγοντα που διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα, με ειδική σύμβαση περιορισμένου χρόνου που κατά καιρούς ανανεώνεται. Ο παράγοντας αυτός λέγεται MOTABILITY Operations, πρόκειται για μια εταιρία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και έχει δημιουργηθεί ειδικά γι αυτόν το σκοπό, με σύμπραξη των 5 μεγαλύτερων τραπεζών της χώρας. Η MOTABILITY Operations θα πρέπει να βρίσκεται σε τελική συμφωνία με την ανώτατη διοικητική αρχή, MOTABILITY για οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικών, αναφορικά με το πρόγραμμα.
ΠΟΡΟΙ:
Οι πόροι για την υλοποίηση του προγράμματος προέρχονται από 3 κύριες οικονομικές πηγές. Τον κρατικό προϋπολογισμό, τις 5 μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας και διάφορες άλλες περιστασιακές εισφορές ιδιωτικών κεφαλαίων (χορηγίες) και εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Οι 5 μεγάλες τράπεζες που συμμετέχουν με κεφάλαια στο πρόγραμμα αυτό, είναι οι Barclays, HBOS, Lioyds TBS, HSBC και Royal Bank of Scotland και είναι οι ίδιες που έχουν συστήσει τη μη κερδοσκοπική εταιρία, MOTABILITY Operations που διαχειρίζεται τα οικονομικά του προγράμματος. Επίσης από την πλευρά του κράτους έχει συσταθεί ένα ειδικό ταμείο, που ονομάζεται Government’s Specialized Vehicles Fund, το οποίο συμβάλλει στην κάλυψη του υπερβολικού κόστους, των βαριά εξοπλισμένων αυτοκινήτων για την εξυπηρέτηση δικαιούχων με πολύ σοβαρές αναπηρίες.
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ:
Το βρετανικό μοντέλο είναι ένα επιτυχημένο μοντέλο και η επιτυχία του συνίσταται στο ότι ικανοποιεί όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό:
1. Τους πολίτες με αναπηρία γιατί :
a.πλέον μπορούν να αποκτούν τα πολύτιμα για εκείνους διασκευασμένα οχήματα χωρίς να επωμίζονται το τεράστιο κόστος
b. απαλλάσσονται από το άγχος της συντήρησης ή της επισκευής σε περίπτωση βλάβης.
2. Το φορέα MOTABILITY γιατί μέσω της ρύθμισης τύπου leasing, έχει τη δυνατότητα μετά την λήξη της σύμβασης να εκμεταλλευτεί τα αυτοκίνητα, κερδίζοντας μέρος της αξίας τους πίσω.
3. Το κράτος γιατί:
a.δεν επωμίζεται το σύνολο του κόστους του προγράμματος,
b. εντάσσει στο κοινωνικό σύνολο τα άτομα με αναπηρία,
c.δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και
d. ενισχύεται ο μηχανισμός ανακύκλωσης του χρήματος σε επίπεδο οικονομίας.
4. Τις τράπεζες γιατί:
a.απολαμβάνουν ευνοϊκότερες κρατικές ρυθμίσεις και φοροαπαλλαγές
b. παίζουν κεντρικό ρόλο στη διαχείριση των οικονομικών του προγράμματος (στο οποίο έχουν επενδύσει με μεγάλα ποσά).
Έτσι με βάσει δεδομένα από την επίσημη ιστοσελίδα του φορέα MOTABILITY Operations, σήμερα τα περιουσιακά στοιχεία του φορέα MOTABILITY ανέρχονται στα 2.5 δισεκατομμύρια λίρες και ο ετήσιος τζίρος του προγράμματος, υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 990 εκατομμύρια λίρες, από την πώληση κατά μέσο όρο 150.000 μεταχειρισμένων αυτοκινήτων/ χρόνο.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΠΗΡΙΚΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ:
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:
Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, οι νομοθετικές διατάξεις που αφορούν στην αγορά αναπηρικών αυτοκινήτων, περιορίζονται στην απαλλαγή των δικαιούχων από τα τέλη ταξινόμησης και κυκλοφορίας. Οι συγκεκριμένες διατάξεις δεν επαρκούν για να υποστηρίξουν την κυκλοφορία σύγχρονων, τεχνολογικά προηγμένων αναπηρικών αυτοκινήτων στην ελληνική αγορά, με αποτέλεσμα οι πολίτες με βαριές κινητικές αναπηρίες να μην οδηγούν στη χώρα μας, την ίδια ώρα που αποκλείονται και από τις δημόσιες συγκοινωνίες.
ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ:
Ο κύριος λόγος που δεν αγοράζονται τα σύγχρονα αναπηρικά αυτοκίνητα από τους Έλληνες με εκτεταμένες αναπηρίες, είναι οικονομικός. Το αυξημένο κόστος των συγκεκριμένων οχημάτων δεν απορρέει από τον κυβισμό τους, αλλά από τις εξελιγμένες τεχνολογίες που αυτά φέρουν, προκειμένου να καλύψουν τις κινητικές ιδιαιτερότητες των οδηγών με αναπηρία. Επομένως, οι παραπάνω διατάξεις δεν ελαττώνουν το συνολικό κόστος του αυτοκινήτου σημαντικά, ούτως ώστε η τιμή του να έρχεται πιο κοντά στις δυνατότητες του μέσου ενδιαφερόμενου αγοραστή.
Ακόμη, η πιθανότητα εκσυγχρονισμού των διαθέσιμων τεχνολογιών στην Ελλάδα αναφορικά με τα αναπηρικά αυτοκίνητα, περιορίζεται πάρα πολύ, λόγω των κενών που υπάρχουν σήμερα στην ισχύουσα ελληνική νομοθεσία. Οι σύγχρονες τεχνολογίες αν και εκ των πραγμάτων είναι νόμιμες στη χώρα μας, με βάσει τις σχετικές κοινοτικές οδηγίες, την ίδια ώρα δεν προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία, με αποτέλεσμα δευτερογενώς να δημιουργούνται προβλήματα, σχετικά με την έκδοση ειδικού διπλώματος και άδειας οδήγησης για τέτοια αυτοκίνητα από ελληνικές υπηρεσίες ή να μην παρέχεται πλήρης ενημέρωση, συμβουλευτική ή αξιολόγηση στους ενδιαφερόμενους για τέτοια θέματα, από τα αρμόδια ελληνικά κέντρα αξιολόγησης αναπήρων οδηγών.
Μια τρίτη συνιστώσα που συμβάλει στη διατήρηση του προβλήματος, αφορά σε πρακτικές παραμέτρους όπως είναι η έλλειψη τεχνογνωσίας στην Ελλάδα για τη διασκευή σύγχρονων, τεχνολογικά προηγμένων, αναπηρικών αυτοκινήτων και η έλλειψη εμπειρίας των Ελλήνων, ειδικών δασκάλων οδήγησης, πάνω στα νέα συστήματα οδήγησης. Οι ελληνικές εταιρίες σήμερα, εμμένουν σε ένα πολύ στενό εύρος διασκευών, καθαρά για οικονομικούς λόγους. Αν η Πολιτεία αναλάμβανε το κόστος της αγοράς αναπηρικού αυτοκινήτου, περισσότεροι άνθρωποι θα εξέφραζαν ενδιαφέρον για τα νέου τύπου οχήματα, οπότε κατά συνέπεια, η ζήτηση θα διαμόρφωνε ένα νέο τοπίο σε αυτούς τους δυο τομείς.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΣΧΟΛΙΑ:
Το θέμα της ένταξης των πολιτών με αναπηρία στην αγορά εργασίας, πέρα από την αμιγώς κοινωνική του διάσταση, έχει και άλλες πολύ σημαντικές πολιτικές και οικονομικές παραμέτρους για τη χώρα, τις οποίες το κράτος οφείλει να λαμβάνει υπόψη, παράγοντας πολιτικές ικανές να υποστηρίξουν την απασχόληση, ξεφεύγοντας από την μέχρι σήμερα, στεγνή επιδοματική λογική.
Κατ’ αρχάς ένας κοινωνικά ενταγμένος πολίτης είναι καλύτερος καταναλωτής σε σχέση με έναν πολίτη που ζει στο περιθώριο και αυτό είναι σπουδαίο, καθώς με τον τρόπο αυτό, ενισχύεται ο μηχανισμός ανακύκλωσης του χρήματος, σε επίπεδο οικονομίας. Επιπλέον, οι πολίτες με αναπηρία (που αποτελούν το 10% του γενικού πληθυσμού), πέρα από τις βασικές καταναλωτικές τους ανάγκες, έχουν και κάποιες επιπλέον καταναλωτικές ανάγκες, που απορρέουν από αυτή κάθε αυτή τη συνθήκη της αναπηρίας τους.
Έτσι τα άτομα με σοβαρές αναπηρίες, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της καθημερινότητάς τους, συχνά προσλαμβάνουν αρτιμελή άτομα, τα οποία εργάζονται για την ικανοποίηση των ατομικών και οικιακών τους αναγκών. Επίσης, προκειμένου να αυξήσουν την αυτονομία τους, τα άτομα με αναπηρία, συχνά δαπανούν χρήματα για προσωπικά αναπηρικά βοηθήματα, τεχνολογίες, και οικιακούς αυτοματισμούς, που ενώ για τα αρτιμελή άτομα δεν έχουν αξία ή αποτελούν είδη πολυτελείας, για εκείνους έχουν μια εντελώς διαφορετική σημασία.
Τα χρήματα για όλες αυτές τις δαπάνες ελάχιστα καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία στη χώρα μας, οπότε τα απαιτούμενα χρήματα για τέτοιες αγορές, θα πρέπει να εξασφαλιστούν με κάποιον άλλο τρόπο. Στη συχνότερη των περιπτώσεων, στην Ελλάδα, το πρόσθετο κόστος της αναπηρίας, το επωμίζεται η οικογένεια του αναπήρου -εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα. Εάν όμως οι πολίτες με αναπηρία είχαν τη δυνατότητα να εργαστούν, θα μπορούσαν μόνοι τους να φροντίσουν τις ανάγκες τους, απαλλάσσοντας από αυτό το οικονομικό φορτίο, τις οικογένειές τους.
Επίσης, καθώς τα αρτιμελή άτομα που αναλαμβάνουν έμμισθα τη φροντίδα των ατόμων με αναπηρία, είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οικονομικοί μετανάστες, το κράτος οφείλει να σκεφτεί ότι υποστηρίζοντας την απασχόληση των αναπήρων πολιτών, μέσα από τέτοιου είδους πολιτικές πρόνοιας, παράλληλα υποστηρίζει και την κοινωνική και πολιτισμική ένταξη των μεταναστών, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την καλύτερη συνοχή της κοινωνίας, τη δια-πολιτισμική εξοικείωση των κατοίκων της χώρας μας και την εμπέδωση ενός ευρύτερου αισθήματος κοινωνικής ασφάλειας, πέρα από ρατσιστικά στερεότυπα και εθνικιστικές προκαταλήψεις.
Ένα πρόγραμμα για την απόκτηση αναπηρικών αυτοκινήτων σύμφωνα με το βρετανικό μοντέλο, μπορεί να βρει εφαρμογή και στη χώρα μας. Η Ελλάδα μπορεί να μην διαθέτει το οικονομικό υπόβαθρο της Μεγάλης Βρετανίας, παρ’ όλ’ αυτά και στη χώρα μας, θα μπορούσαν να παίξουν ένα καταλυτικό ρόλο στην υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος, οι τράπεζες που καταγράφουν τη μεγαλύτερη κερδοφορία. Ακόμα μπορούν να αξιοποιηθούν κονδύλια από την Ε.Ε. που στοχεύουν στην ενίσχυση πολιτικών για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, ενώ επίσης καθοριστική θα μπορούσε να είναι η συμβολή της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κρήτης, γι αυτό το σκοπό. Τέλος θα μπορούσαν να συμβάλουν σε οικονομικό επίπεδο ισχυρά κοινωφελή ιδρύματα της χώρας μας, όπως το ίδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης», «Νιάρχου», «Βαρδινογιάννη», «Λάτση» κ.τ.λ.
Κλείνοντας, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το άρθρο αυτό σε καμία περίπτωση δεν προωθεί την ιδέα της διάδοση των Ι.Χ. ειδικά διασκευασμένων αναπηρικών αυτοκινήτων εις βάρος του εκσυγχρονισμού των μέσων μαζικής μεταφοράς, έτσι ώστε αυτά να καταστούν πλήρως προσπελάσιμα για τα άτομα με αναπηρία. Απεναντίας, ζητούμενο είναι η παράλληλη και συμπληρωματική ανάπτυξη στους δύο αυτούς άξονες, ούτως ώστε όλοι οι πολίτες να έχουν τις ίδιες δυνατότητες αξιο
ποίησης των διαθέσιμων μέσων μετακίνησης, ανεξαρτήτως αναπηρίας ή αρτιμέλειας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Η αναπηρία κακώς από πολλούς ταυτίζεται με την ανικανότητα. Σε ανικανότητα μετατρέπεται όταν δεν γίνεται σεβαστή ως διαφορετικότητα και όταν δεν παρέχονται από το κράτος τα απαραίτητα μέσα, για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Το Σύνταγμα των Ελλήνων συμπεριλαμβάνει άρθρα για την προστασία της αναπηρίας από το κράτος και διακηρύσσει ότι όλοι οι πολίτες της χώρας, έχουν ίσα δικαιώματα στην εργασία. Είναι καιρός λοιπόν να δημιουργηθούν νομοθετικά πλαίσια και κατάλληλες δομές πρόνοιας, ώστε να μετατραπεί η γενική ιδέα της απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία, σε απτή πραγματικότητα. Προς αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά τα αναπηρικά αυτοκίνητα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Έκθεση προς τη Βουλή των Ελλήνων, της Διακομματικής Επιτροπής «για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία», 2007 – Θέμα: Επαγγελματική αποκατάσταση – απασχόληση, Εισηγητές: Αικατερίνη Περλεπέ – Σηφουνάκη και Αθανάσιος Λεβέντης
http://www.directgov.uk/http://www.patient.co.uk/pdf/pilsL337.pdfhttp://www.motability.co.uk/http://www.motabilityoperations.co.uk/
